Laatste groet

Anderhalf jaar na het veel te jonge overlijden van onze allerliefste Bailey, hebben wij onze Koningin – onze oudste, speciale dame, de roedelleidster van het stel, onze aller-allerliefste Roxy moeten laten gaan.
De afgelopen twee maanden ging het al niet zo lekker, de wandelingen werden korter en het was gewoon anders.
Een paar keer bij de dierenarts geweest, maar er werd niks gevonden (ja, spondylose, dus Roxy moest de rest van haar leven aan de pijnstilling).
Het leek wat beter te gaan… Tot afgelopen weekend, Roxy werd kortademig en sinds een paar weken wilde ze eigenlijk ook niet echt meer lang op straat, het werd een klein blokje om het huis (af en toe een uitschieter van een lang rondje) of voor de deur op het gras.
Gisterochtend liet ze weer wat eten staan, en ja.. Roxy en eten, dát was onze graadmeter!
Dierenarts gebeld, afspraak stond voor 18.15 uur, en wij hoopten allemaal zó dat het misschien gewoon een longontsteking was.
Ik was met Rico, Bibi & Isa op pad, na wederom een dagje klussen in mijn nieuwe huisje, en mijn ouders zaten in spanning te wachten op de uitslag van de röntgenfoto’s.. Helaas, het was foute boel!
Roxy zat vol met k*nker, het drukte haar organen aan de kant en namen bijna alle ruimte in haar longen in beslag, oftewel.. Ze was langzaam aan het stikken.
Ik werd gebeld, heb de honden in de auto geladen en met z’n vieren zijn wij naar Heiloo gereden om afscheid te nemen van onze moppie.
Door het roesje voor de röntgenfoto’s had Roxy het nog zwaarder met ademen en na de narcose, wat voor de definitieve spuit komt, begon ze het wel heel moeilijk te krijgen en te stikken. De dierenarts heeft haar toen snel uit haar lijden verlost en Roxy is toen met heel veel liefde en dankbaarheid, omdat wij maar liefst 12 jaar van haar hebben mogen genieten, heengegaan..
Rico, Bibi & Isa hebben toen de ruimte gekregen om afscheid te nemen van Roxy.
Als ik Roxy in 1 woord zou moeten omschrijven is dat: STERK.
Dit hondje, van rond de 33 kg, heeft het al meerdere keren flink voor haar kiezen gehad en wij dachten – wij gaan haar verliezen – 7 jaar en 3,5 jaar geleden. Maar iedere keer veerde Roxy terug en liet ze iedereen een poepie ruiken!

Lieve Rox, bedankt voor alles, wij missen je nu al enorm, maar weten dat het goed is zo.
Je mag nu rusten, eindelijk naar jouw mama Roxy, je soulmate. Samen weer de boel op stelten zetten en weer vrij zijn!
Wij houden van je en nemen ook jou voor altijd in onze hart mee.
Tot ooit, allerliefste schat… ♥