Loopsheid-Dekking

29 december 2016.
Vandaag is Bailey op haar 4e verjaardag loops geworden!
Een dag waar ik al lange tijd naar aan het uitkijken was, omdat Bailey met deze loopsheid gedekt zou gaan worden door Rico.
Na 5 á 6 dagen begon de loopsheid beter door te zetten.
Daarvoor vloeide Bailey wel, maar het was niet (helder) rood.
Het was nu een kwestie van wachten.. Wachten totdat Rico zou gaan reageren op Bailey en zij gedekt kon worden.
Ik had besloten om geen progesteron te gaan prikken en het helemaal aan Rico & Bailey over te laten.
Na ruim twee weken loopsheid, gebeurde er nog niks.
Zaterdagochtend 14 januari 2017 heb ik toch maar de dierenkliniek gebeld om progesteron te prikken. Inmiddels zit je op dag 16 van Bailey haar loopsheid en begon ik mij toch wel zorgen te maken!
Er was helaas geen plek meer, dus maandag moest ik terugbellen om een afspraak voor die dag te maken.
Op dag 18 van de loopsheid, maandag 16 januari 2017, stond de afspraak om 11.50 uur voor zowel progesteron prikken als een inwendig onderzoek gepland.
Het inwendig onderzoek gaf aan, dat Bailey richting “dekrijp” ging óf dat zij al over haar hoogtepunt heen zat.
Twee uur later werd ik gebeld met de uitslag van de progesteron: 1.58.
Het advies was om woensdag 18 januari 2017 terug te komen om te kijken of Bailey zou gaan stijgen of dalen.
Woensdagochtend om 08.30 uur werd Bailey weer geprikt en was het erop of eronder!
Enorm zenuwachtig en gespannen dat ik was, werd ik om 11.00 uur gebeld dat Bailey haar progesteron op 5.9 stond. Bailey was dus gestegen!!!!
Van al die spanningen van de afgelopen dagen was ik vervolgens in tranen uitgebarsten, terwijl ik de dierenartsassistente nog aan de telefoon had! Die zal ook wel gedacht hebben..
Opnieuw kreeg ik het advies, om uit te sluiten dat het geen valse stijging was, om de volgende dag weer te komen prikken.
Op dag 21 van de loopsheid, donderdag 19 januari 2017 om 15.45 uur, stond ik weer met Bailey bij de dierenkliniek.
Het ging er lekker chaotisch aan toe, het buisje met Bailey haar bloed lag verspreid over de spreekkamervloer en Bailey moest weer opnieuw geprikt worden.
Bailey heeft zich de afgelopen dagen zo keurig gedragen en liet alles rustig over haar heen komen.
Rond 17.35 uur werd ik gebeld met de uitslag! Het was geen valse stijging, Bailey stond nu op 9.91 en kon dezelfde avond al voor de eerste keer gedekt worden.
Tot nu toe, nog geen enkele reactie vanuit Rico dat hij interesse had in Bailey.

Dekking:

Vrijdagochtend 20 januari 2017 om 09.30 uur stond ik samen met Herma, die mij kwam helpen met de dekking(en), en Rico & Bailey op de plek waar hét allemaal moest gebeuren!
Ik kom er bijna dagelijks, om Rico & Bailey daar uit te laten, dus beide honden voelen zich daar zeer op hun gemak.
Helaas, nog steeds weinig reactie bij Rico en na het één en ander uitgeprobeerd te hebben, was het erg toevallig en grappig om te zien dat na wat aanmoedigingen van Herma naar Rico toe, Rico zich omdraait naar Bailey toe en hij eindelijk na ruim een half uur een aantal pogingen deed tot dekken!!
Nooit heeft Rico gemogen en dan is het natuurlijk logisch dat hij terughoudend was om “zijn ding te doen”.
Zowel Rico & Bailey zijn onervaren, maar het was fantastisch om te zien hoe ze dit samen aanpakte.
Veel gespeeld met elkaar, Rico die voornamelijk achter Bailey aanrende, haar vervolgens probeert te dekken en Bailey zich dubbelvouwt om te kijken wat zij nou voelt tegen haar kont aan. Ook werd Bailey haar hoofd bereden door Rico en dan is het geweldig om te zien, dat Rico zichzelf “corrigeert” door via de zijkant van Bailey naar haar achterkant te gaan. En ondertussen gewoon door blijven “rijden”!!
Enorm genoten heb ik van dit voorspel! De hondentaal spatte er vanaf!!
Het is deze ochtend niet tot een dekking gekomen, want doordat het koppelen nogal wat precisie vereist, waren Bailey en voornamelijk Rico erg vermoeid geraakt en hebben wij besloten om het in de middag weer te proberen.
Hieronder een kort filmpje van Bailey & Rico in de ochtend:

Rond 15.20 uur waren wij weer op dezelfde plek. Wederom waren Rico & Bailey eerst andere dingen aan het doen en ondertussen was ik ‘m aan het knijpen, want straks vindt er helemaal geen dekking plaats(!)
Uiteindelijk kwamen de pogingen weer, maar het koppelen wilde maar niet lukken.
Herma en ik hebben geprobeerd om te helpen, maar beide honden hadden totaal geen behoefte aan onze hulp en Rico stopte ook meteen met zijn pogingen.
Herma en ik hebben veel achter in mijn auto gezeten en ons nergens mee bemoeid.
Op een gegeven moment gingen Rico & Bailey allebei liggen, even rusten, maar ineens stond Rico weer op en wilde het eigenlijk wel weer opnieuw proberen! Bailey was niet helemaal van plan om op te staan, ze deed wel haar staart opzij, maar bleef doodleuk liggen! Dus Rico stond met zijn voorpoot onder Bailey haar buik te porren, zodat zij zou gaan staan. Hilarisch was dat om te zien!! En dat gewoon tot 2x aan toe!!
Rico & Bailey deden helemaal zelf hun ding en ineens zegt Herma: “Ze zitten vast!!”.
Bijna een uur later, was het dan ein-de-lijk zover! Bailey stond als een huis en Rico heeft vol overtuiging het voor elkaar weten te krijgen!
Een kwartier hebben ze gekoppeld gestaan, wat gepaard ging met veel janken, onrust en onwennigheid. Tussendoor waren ook zeker momenten van rust en kon Herma wat foto’s maken van het stel!
De eerste dekking op dag 22 was een feit en de volgende dag, zaterdagavond 21 januari 2017 om 20.30 uur, mochten Rico & Bailey nog een keer. En dit keer in de achtertuin van Martine (vrouwtje van Bailey haar zusje, Bibi).
Achteraf gezien was ik toch wel wat geschrokken van het gejank en de onrust bij de eerste dekking, waardoor ik met de tweede dekking erg gespannen was.
Ik kon mij niet voorstellen dat die honden dit nog een keer wilden, maar wat zit je als mens dan weer zo’n dekking te vermenselijken.
Na eerst de tuin en omgeving verkend te hebben, had Rico dit keer minder tijd nodig om Bailey te dekken en stonden zij met 10 minuten gekoppeld.
De koppeling duurde dit keer iets langer dan een kwartier en was zo liefdevol om te zien!
Kusjes werden er over en weer gegeven, het gejank was al een stuk minder en zij kozen er zelf voor om naast elkaar te blijven staan (i.p.v. kont aan kont).
De derde en tevens laatste dekking was op dag 24, op zondag 22 januari 2017 om 16.00 uur.
Rico had inmiddels de smaak te pakken, dus thuis waren Rico & Bailey (die al dagenlang boven zit) tegen elkaar aan het janken, en meneer was in hongerstaking gegaan en had nog maar 1 doel voor ogen: DEKKEN!!
Gelukkig mochten wij weer gebruik maken van Martine & Stefan hun achtertuin en heb ik eerst weer Bailey in de achtertuin gedaan, mevrouw had wel erg veel haast en kon niet wachten op haar lover én beste vriend!
Toen pakte ik Rico uit de auto en aan alles was te zien dat hij op een missie was. Hij wist wat hij moest doen!
Ook Rico mocht toen de achtertuin in, het voorspel is een beetje overgeslagen en binnen anderhalve minuut stonden ze gekoppeld. Tussen de planten en bloempotten(!)
Net als de tweede dekking, begon Bailey van die geweldige kreungeluidjes te maken.
Na Martine haar geweldige zangkunsten van het liedje “Let it Go”, was het met 3 seconde klaar voor Rico & Bailey en hebben ze 20 minuten gekoppeld gestaan.
Het was een enerverend weekend, maar ik wil Herma & Martine ontzettend bedanken voor hun hulp en steun!!
Ik vond het allemaal erg spannend, maar het was ook een zeer bijzondere ervaring om mee te maken. En wat hebben wij ook wel gelachen!
Gelachen om de honden en omdat ik het een aantal keren wist te presteren om half onder mijn dekkende honden terecht te komen(!)
Ik was dan met Bailey aan het kroelen, haar gerust aan het stellen, en ondertussen stond of zij of Rico op mijn broek of veter, waardoor ik niet weg kon komen. Bailey & Rico gingen vervolgens een stukje draaien en ja, daar lag ik dan half achterover gevallen op de grond met mijn onderlichaam onder hun! (Hahaha)
Spierpijn in mijn lichaam en blauwe knieën van de bevroren grond aan de drie dekkingen overgehouden, maar WAUW!
Ontzettend trots ben ik op Bailey & Rico en nu is het afwachten op de spannende echo…